Gig economy to model rynku pracy oparty na krótkoterminowych zleceniach, elastycznych umowach oraz pracy na żądanie, w którym osoby wykonujące zadania nie są tradycyjnie zatrudnionymi pracownikami, lecz niezależnymi wykonawcami. W tym systemie specjaliści świadczą usługi na zasadzie freelancingu, pracy tymczasowej lub kontraktów krótkoterminowych, zamiast zatrudnienia na etat. Rozwój gig economy jest ściśle powiązany z nowoczesnymi technologiami i platformami cyfrowymi, które umożliwiają szybkie łączenie pracowników z pracodawcami oraz automatyzację procesów rekrutacyjnych.
Sektor gig economy obejmuje różne branże, w tym transport (np. Uber, Bolt), dostawy (Glovo, Wolt), usługi kreatywne (Fiverr, Upwork), opiekę nad domem (TaskRabbit) czy edukację online (Outschool, Preply). Charakterystyczną cechą tego modelu jest wysoka elastyczność, zarówno dla pracowników, jak i pracodawców. Osoby pracujące w gig economy mogą samodzielnie zarządzać swoim harmonogramem, wybierać interesujące projekty i pracować z klientami na całym świecie. Z kolei firmy zyskują dostęp do szerokiej bazy talentów bez konieczności długoterminowego angażowania pracowników.
Korzyści wynikające z gig economy obejmują większą swobodę zawodową, dostęp do różnorodnych źródeł dochodu oraz możliwość globalnej współpracy. Jednak model ten ma również swoje wyzwania, takie jak brak stabilności finansowej, ograniczone świadczenia socjalne oraz konieczność samodzielnego zarządzania podatkami i ubezpieczeniem. Wraz ze wzrostem popularności gig economy pojawiają się także regulacje prawne mające na celu ochronę praw pracowników, m.in. dotyczące minimalnych stawek wynagrodzenia, ubezpieczeń zdrowotnych czy warunków współpracy. Mimo to, dzięki rosnącej liczbie platform pośredniczących oraz dynamicznemu rozwojowi technologii, gig economy staje się istotnym elementem globalnego rynku pracy.
